Werknemers die vanuit het buitenland in Nederland komen werken, hebben meestal te maken met ‘extraterritoriale kosten’. Die kosten mogen door de werkgever onbelast vergoed worden. Daarnaast mag de werkgever 30% van het loon (inclusief de vergoeding) belastingvrij verstrekken. Deze regeling staat bekend als de 30%-regeling. De regeling dreigde echter aan zijn eigen succes ten onder te gaan. De toenmalige staatssecretaris van Financiën Weekers scherpte daarom medio 2012 de regeling aan. Buitenlandse werknemers die in Nederland kwamen werken en op de regeling een beroep wilden doen moesten gedurende twee derde van de 24 maanden voorafgaand aan de overkomst (zestien maanden dus) minstens 150 kilometer verwijderd van de landsgrens hebben gewoond. De nieuwe regeling sloot dus niet aan bij de werkplek, maar bij de landsgrens, wat nog een groot verschil kan maken! Verder werd er een ondergrens aan het salaris gesteld; men moest ten minste €?50.000 per jaar gaan verdienen. De vraag was of dit 150 kilometer vereiste in strijd was met het vrije verkeer van werknemers. Het Hof van Justitie heeft nu beslist dat de gestelde eis niet in strijd is met EU-recht. Indien toepassing van de regeling echter zou leiden tot ‘een systematische overcompensatie van de daadwerkelijk gemaakte extraterritoriale kosten’ dan zou van strijd met het EU-recht wel sprake kunnen zijn.
Of dat in deze zaak het geval is zal uiteindelijk door de Hoge Raad beslist moeten worden.
